De bijzondere trekkingsrechten of SDR zijn in 1969 door het IMF in het leven geroepen om de officiële reserves van zijn lidstaten aan te vullen.

De SDR is een rentedragende internationale reserve die alleen kan worden gehouden door het IMF, zijn lidstaten en aangewezen officiële entiteiten die bekend staan ​​als proscribed holders of de voorgeschreven houders. 

Naast deze rol fungeert de SDR als de rekeneenheid van het IMF en verschillende andere internationale organisaties. de financieringsafspraken van het imf met zijn lidstaten zijn uitgedrukt in SDR’s. De waarde en het rendement van de SDR worden bepaald aan de hand van een mandje van belangrijke valuta’s die worden geselecteerd vanwege hun belang in de handels- en financiële systemen van de wereld.

De SDR-waarde wordt dagelijks berekend terwijl de rentevoet wekelijks wordt bepaald. de raad van bestuur van het IMF beoordeelt de samenstelling van het SDR-mandje om de vijf jaar. Deze samenstelling wordt herzien om belangrijke veranderingen in de rol van verschillende valuta’s in de wereldeconomie en dus om de aantrekkelijkheid van de SDR te vergroten als reserve.

In zijn meest recente evaluatie in 2015 breidde het bestuur het mandje uit met een vijfde valuta, de Chinese renminbi. Het mandje bevat nu de Amerikaanse dollar, euro, Chinese renminbi, Japanse yen en het Britse pond

SDR’s worden toegewezen aan de leden in verhouding tot hun IMF quota’s en relatieve economische positie in de wereldeconomie. Het IMF beoordeelt om de vijf jaar of er wereldwijd behoefte is aan aanvullende internationale reserves om een ​​nieuwe toewijzing van SDR’s te rechtvaardigen. 

De meest recente en verreweg de grootste toewijzing vond plaats in 2009 als reactie op de wereldwijde financiële crisi. Het bedrag aan SDR’s bedroeg toen meer dan tweehonderdvier miljard. Deze toewijzingen bieden elk lid on-demand toegang tot vrij te gebruiken valuta’s. Leden kunnen SDR’s inwisselen voor valuta’s van andere leden om de samenstelling van hun reserves aan te passen, de SDR is daarom geen valuta of vordering op het IMF, maar een potentiële vordering op de vrij te gebruiken valuta’s van IMF-leden.

Het is een mechanisme dat heel ingewikkeld wordt gemaakt. Het is niet de bedoeling dat iedereen begrijpt wat het inhoud. Het geeft een ongeziene vrijheid aan lidstaten om geld bij te creëren indien ze dat nodig achten. Zo probeert het de huidige economische en monetaire situatie te beschermen. 

Een lidstaat ontvangt intrest op zijn holdings en betaalt intrest op zijn allocaties. Beide worden berekend op SDR rentevoet. Dit wil zeggen dat ze elkaar opheffen indien ze gelijk zijn. De SDR markt is gebaseerd op het vrijwillig maken van transacties met SDR’s (VTA’s). 

Een lidstaat ontvangt rente op basis van zijn SDR-toewijzing en zijn SDR-holdings en betaalt rente over zijn allocaties. De rente die hij verdient op zijn holdings en zelf uitbetaald op zijn allocaties zijn beide gebaseerd op het SDR-rentetarief, dit betekent dat ze volledig worden geannuleerd zolang SDR-holdings gelijk zijn aan SDR-allocaties.

De SDR-markt functioneert voornamelijk via vrijwillige handelsovereenkomsten of VTA’s. Onder deze regelingen, gefaciliteerd door de IMF bieden leden vrijwillig aan om SDR’s te kopen of verkopen als een lid SDR’s inwisselt voor vrij te gebruiken valuta

In het geval dat er onvoldoende capaciteit is in het kader van de vrijwillige handelsregelingen, kan het IMF het aanwijzingsmechanisme activeren. 

Wanneer het IMF leden met sterke externe posities oproept om SDR’s te kopen van leden met zwakke externe posities, de waarde van de SDR als reserveactiva vloeit dus voort uit het recht om het in te wisselen voor vrij te gebruiken valuta, hierdoor speelt de SDR een belangrijke rol bij het verschaffen van liquiditeit aan het mondiale economische systeem.  

Similar Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *